Οι συμπαθέστατοι «νάνοι» αποτελούσαν πάντοτε τους «φτωχούς συγγενείς», καθώς στα περισσότερα fantasy-based games είχαν έναν μάλλον «υποστηρικτικό ρόλο» (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων). To The Dwarves της King Art / Nordic Games όμως έρχεται να αποκαταστήσει την «αδικία», δίνοντας στους νάνους τον πρωταγωνιστικό ρόλο που τόσα χρόνια αναζητούσαν. Βασισμένο στο γνωστό fantasy μυθιστόρημα του Markus Heitz και ύστερα από μία επιτυχημένη crowdfunded καμπάνια, το The Dwarves επιχειρεί να συγκεράσει ένα πλούσιο story με παραδοσιακά στοιχεία action-RPG που φέρουν όμως έναν πιο tactical προσανατολισμό και χαρακτηριστικά που βλέπουμε στα περισσότερα MOBA games, προσφέροντας ένα ενδιαφέρον μείγμα που κλείνει πονηρά το μάτι στους λάτρεις των RPGs. Πετυχαίνει το στόχο του; Η απάντηση στο review που ακολουθεί…

Μα τον… Vraccas!

O κόσμος που επινόησε ο Markus Heitz και μεταφέρεται σχεδόν αυτούσιος στο The Dwarves έχει όλα όσα αναζητούν οι λάτρεις του είδους. Πλάσματα του φανταστικού (Orcs, Elves, Dwarves κ.λπ.), μπόλικη μαγεία, επικές μάχες και ένα setting (Girdlegard) που φέρνει στο νου αμέσως την Μέση Γη και άλλα πολύ γνωστά settings από τον χώρο του φανταστικού. Το story ακολουθεί τα βήματα του Tungdil, ενός νάνου που όλη του τη ζωή την πέρασε αποτελώντας μέλος της κοινότητας των ανθρώπων και ως εκ τούτου είναι τελείως διαφορετικός σε σύγκριση με τα υπόλοιπα μέλη της φυλής του. Ωστόσο, η μοίρα επιφυλάσσει ένα γοητευτικό ταξίδι περιπέτειας για τον Tungdil, καθώς ο ήρωας μας θα πρέπει να βγάλει στην επιφάνεια τον θαρραλέο εαυτό του και μαζί με άλλους νάνους θα κληθεί να σώσει την Girdlegard προτού παραδοθεί στις δυνάμεις του σκότους.

Εάν ασχολείστε με τα μυθιστορήματα από τον κόσμο του φανταστικού (αλλά και με τα fantasy-based RPGs / strategy ευρύτερα) δεν θα αργήσετε να καταλάβετε ότι το story του The Dwarves δεν ανακαλύπτει τον τροχό, ούτε φυσικά διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας, καθώς υπάρχουν όλα αυτά τα κλισέ που έχουμε συνηθίσει εδώ και χρόνια… Ο «underdog» κεντρικός ήρωας, η «συντροφιά» που καλείται να βγάλει τα κάστανα από τα φωτιά, οι πανίσχυροι μάγοι, οι σκοτεινές δυνάμεις που απλώνουν τη σκιά τους κ.ά. concepts που τα έχουμε δει ξανά και ξανά. Ωστόσο, η αλήθεια είναι ότι από το πρώτο κιόλας λεπτό το The Dwarves έχει μία αρκετά γοητευτική ατμόσφαιρα που ναι μεν δεν ξεχειλίζει από πρωτοτυπία, αλλά καταφέρνει να θέσει σε κίνηση έναν κόσμο που διακρίνεται για τη ζωντάνια και την τεράστια ποικιλία του.

Το παιχνίδι ξεκινάει με τις ορδές των Orcs να επιχειρούν να εισβάλλουν στην αρχαία Girdlegard διασπώντας τις άμυνες των νάνων, οι οποίοι έχουν σαν στόχο να πέσουν μέχρι τον τελευταίο. Σε αυτό τον μικρό πανικό που επικρατεί επί της οθόνης, με δεκάδες πολεμιστές μάχονται μεταξύ τους ανελέητα, μπορούμε να πάρουμε μία πρώτη γεύση από τον χειρισμό και το ομολογουμένως εναλλακτικό σύστημα μάχης. Κάνοντας χρήση αυτοματοποιημένων επιθέσεων (όπως για παράδειγμα συμβαίνει σε αρκετά MOBA games) οι παίκτες καλούνται να καθοδηγήσουν το party τους μέσω ενός συστήματος ορισμού συγκεκριμένων επιθέσεων – special abilities που επιφέρουν πιο αποφασιστικά πλήγματα στους εχθρούς.  Οι συγκεκριμένες ειδικές επιθέσεις / abilities βασίζονται σε ένα σύστημα με action points, όπου φυσικά δεν μπορείτε να τους χρησιμοποιείτε με το αζημίωτο, για αυτό και θα πρέπει να περιμένετε μέχρι να γεμίσει ο μετρητής τους (ο οποίος ουσιαστικά καθορίζεται από την πορεία των ηρώων σας στη μάχη ή από την… υπομονή σας μέχρι να γεμίσει).

Ουσιαστικά την ώρα της μάχης το κλειδί για την επιτυχία είναι να κάνετε cycle από τον έναν χαρακτήρα του squad σας στον άλλο, χρησιμοποιώντας τα special abilities του εκάστοτε χαρακτήρα στην κατάλληλη στιγμή. Εδώ εντοπίζεται και το πρώτο μεγάλο πρόβλημα του παιχνιδιού, το οποίο καθιστά σε ορισμένες περιπτώσεις το The Dwarves μία μάλλον αδικαιολόγητη υπερβολικά δύσκολή εμπειρία παιχνιδιού. Όπως διαπιστώσαμε η AI των συντρόφων σας είναι σχεδόν ανύπαρκτη, πράγμα που σημαίνει ότι θα πρέπει εσείς να ρυθμίσετε και την παραμικρή λεπτομέρεια σε ότι αφορά τις κινήσεις των συντρόφων σας. Και καλά όταν ελέγχετε 3 ήρωες, όμως εάν θα πρέπει να  καθορίσετε τις επιθέσεις και τα abilities μίας ντουζίνας μαχητών και παράλληλα είστε κυκλωμένοι από δεκάδες εχθρούς, τότε εκεί απλώς τα πράγματα… δεν λειτουργούν! Δεν μιλάμε για κάποιο αυξημένο επίπεδο πρόκλησης, αλλά για μια πρακτικά «ακατανόητη δυσκολία» που λόγω της φύσης του συστήματος μάχης δεν σας αφήνει να απολαύσετε το παιχνίδι όπως πρέπει. Η υπέρμετρη δυσκολία του (ακόμη και στο easy mode) προσεγγίζει τα όρια της παραφροσύνης και πολλές φορές καταντάει ενοχλητική, με το φόρτωμα των saves να πέφτουν βροχή. Το χειρότερο όλων είναι ότι εάν χάσετε ένα μέλος του squad σας, τότε θα δείτε το μισητό «Game Over» να εμφανίζεται στην οθόνη σας και πιστέψτε μας με το πλήθος των εχθρών που καλείστε να αντιμετωπίσετε αυτό θα συμβεί αμέτρητες φορές. Υπάρχουν στιγμές που ειλικρινά το The Dwarves φαίνεται σα να ακολουθεί μία ανούσια Trial and Error λογική, καθώς θα χρειαστεί να επαναλάβετε πολλές μάχες ξανά και ξανά, μπαίνοντας σε μία ατέρμονη επανάληψη που σίγουρα δεν συνάδει με το είδος των RPG.

Πέραν των real-time μαχών που φέρνουν στην επιφάνεια και την μεγαλύτερη αδυναμία του The Dwarves, το παιχνίδι εξελίσσεται παράλληλα και σε έναν τεραστίων διαστάσεων χάρτη (ο οποίος απεικονίζεται μέσω μίας top-down προοπτικής) οπού εκεί καλείστε να μετακινηθείτε από σημείο και σημείο και να φέρετε εις πέρας ορισμένα main και side-quests. Η αίσθηση του ταξιδιού και της περιπέτειας που σας μεταδίδει σε εκείνες της στιγμές το The Dwarves σε συνδυασμό με το πλούσιο lore και τα ενδιαφέροντα RPG στοιχεία σίγουρα αποτελούν από τα ατού του παιχνιδιού. Η ομάδα σας θα συναντήσει στην πορεία της διάφορους χαρακτήρες, οι οποίοι συνήθως δένουν  όμορφα με το συνολικό concept με τους ήρωες σας να εμπλέκονται σε μία σειρά από διαλόγους που ωστόσο δεν επηρεάζουν ιδιαίτερα το character progression (το οποίο όμως θα έπρεπε να δουλευτεί περισσότερο από τους developers).

Το πρόβλημα πάλι εδώ έγκειται στις επιλογές που θα κάνετε, καθώς για παράδειγμα μία λάθος επιλογή μπορεί να σας οδηγήσει πάλι στο… θάνατο! Για παράδειγμα, στις πρώτες εξερευνήσεις του κεντρικού ήρωα βρεθήκαμε σε ένα εγκαταλελειμμένο Orc encampment, όπου εκεί ο Tungdil είχε τρεις επιλογές είτε να αράξει στο σημείο, είτε να κρυφτεί κάπου εκεί κοντά αφού πρώτα ψάξει τα υπάρχοντα που είχαν αφήσει πίσω τους τα Orcs ή να κοιμηθεί κρυμμένος στα κλαδιά ενός δέντρου. Οι πρώτες δύο επιλογές δυστυχώς οδηγούσαν στο θάνατο του πρωταγωνιστή (έτσι απλά πάλι, χωρίς καμία προειδοποίηση), καθώς τα Orcs τον έπιαναν και τον «τακτοποιούσαν», ενώ η τρίτη επιλογή ήταν όπως αποδείχθηκε η «σωτήρια»… Περιττό να πούμε ότι πεθάναμε τσάμπα δύο φορές γιατί κάναμε την «λάθος» επιλογή (λες και είσαι μάντης για να γνωρίζεις ποια μπορεί να είναι η συνέχεια).

Οι νάνοι… «κόντυναν»!

Περνώντας στον τεχνικό τομέα το The Dwarves έχει να επιδείξει ορισμένα αρκετά καλά cinematics, ενώ τα visuals στο σύνολο τους, αν και δεν πιάνουν τα στάνταρ των ακριβών AAA παραγωγών, θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως λειτουργικά. Και εδώ όμως τα προβλήματα δεν αφήνουν τον τίτλο της Nordic games σε ησυχία… Η πτώση στo frame rate, το συχνό «φαινόμενο» του screen tearing και τα slowdowns σε συνδυασμό με τα loading times της… «υπομονής» και ακόμη και την ύπαρξη ορισμένων freezes δεν αφήνουν το The Dwarves να «αγιάσει». Πολλές φορές ακόμη και στα cutscenes η μηχανή γραφικών έδειχνε να παθαίνει Black-out και έτσι η κίνηση εμφανίζεται σπασμωδική (για σωστό lip-synching ούτε λόγος). Από το «ναυάγιο» των προβλημάτων στον τεχνικό τομέα κάπως σώνονται τα εξαιρετικά voice-overs (με την πολύ καλή ακουστική αφήγηση) και η γενικότερη μουσική επένδυση που ταιριάζει με τον χαρακτήρα του παιχνιδιού, παρόλα αυτά η συνολική εικόνα που μας δίνει ο τεχνικός τομέας είναι ότι το The Dwarves ενδεχομένως να χρειαζόταν παραπάνω χρόνο τόσο στη διαδικασία του testing όσο και του development. Ευελπιστούμε ένα μελλοντικό patch ότι θα μπορέσει κάπως να φτιάξει την κατάσταση, καθιστώντας το παιχνίδι πιο «ανεκτό» γιατί είναι πραγματικά κρίμα τόση προσπάθεια από τους δημιουργούς του να πηγαίνει στράφι.

To The Dwarves είναι το κλασικό παράδειγμα ενός τίτλου που παρόλο που υπήρχε θέληση, μεράκι και ταλέντο από τους δημιουργούς του, το τελικό αποτέλεσμα απογοητεύει και αδυνατεί να δικαιώσει τις προσδοκίες. Οι ωραίες ιδέες, o όμορφος fantasy κόσμος και η  αυθεντική old-school RPG ατμόσφαιρα δυστυχώς χάνονται κάπου στη μετάφραση, καθώς η κακή υλοποίηση του συστήματος μάχης, τα δεκάδες προβλήματα τεχνικής φύσεως και το αδικαιολόγητα υψηλό επίπεδο δυσκολίας (με την ενοχλητική Trial and Error φιλοσοφία) σίγουρα τραυματίζουν την εικόνα του The Dwarves που αληθινά πιστεύουμε ότι είχε όλα τα φόντα για να αποτελέσει ένα μίνι low-budget αριστούργημα.

The Good

• Αυθεντική RPG ατμόσφαιρα
  
• Πλούσιο lore
  
• Μουσική επένδυση και εξαιρετικά voice-overs
  

The Bad

• Αδικαιολόγητα αυξημένο επίπεδο δυσκολίας
  
• Ανούσια Trial and Error φιλοσοφία
  
• Πολλά προβλήματα τεχνικής φύσεως