Σύνδεση
Εγγραφή
ΤοποθεσίαΔημοσιεύθηκε Παρ 9 Δεκ - 14:17:04
Όπως όλες οι διαπροσωπικές σχέσεις απαιτούν συνεχή προσπάθεια προκειμένου να καταστούν λειτουργικές, έτσι και ο ισχυρός δεσμός του ανώνυμου αγοριού με το μυθικό πλάσμα Trico περνά από διάφορες φάσεις κατά την διάρκεια του Last Guardian. Η γνωριμία τους ξεκινά στον πάτο ενός λάκκου, με τον Trico πληγιασμένο, ανήμπορο και δέσμιο, και το αγόρι πλήρως συγχυσμένο και χωρίς μνήμη του πως βρέθηκε εκεί. Σε αντίθεση με τα εκτενή εισαγωγικά cut-scenes των ICO & Shadow of the Colossus που σας έβαζαν σιγά-σιγά στο επικό κλίμα, το Last Guardian τραβά με μιας την κουρτίνα του πάλκο και σας παρουσιάζει χωρίς πρόλογο τους πρωταγωνιστές του. Θα περάσουν αρκετές ώρες παιχνιδιού μέχρι να σας παρατεθούν οι λόγοι που τους οδήγησαν εκεί.
Η εξέλιξη της ιστορίας επομένως διαφοροποιείται αισθητά από τους προκατόχους του, καλύπτοντας με πέπλο μυστηρίου το όποιο σεναριακό υπόβαθρο. H εξιστόρηση γίνεται από το αγόρι που χειριζόμαστε, το οποίο αφηγείται, υποτίθεται, την ιστορία αρκετά χρόνια αργότερα και όντας πλέον άντρας. Ως είθισται στις δημιουργίες του Ueda φυσικά, η πραγματική δόξα δεν ανήκει στον χαρακτήρα που υποδυόμαστε αλλά στον γιγάντιο, φιλικό κολοσσό Trico. O τετράποδος συνοδοιπόρος σας σχεδιαστικά θυμίζει μια μείξη των φανταστικών τεράτων Masticore και Γρίφονα, έχοντας παράλληλα και κάτι από την γλυκύτητα αιλουροειδούς. Επίσης είναι και κερασφόρος, φέρνει δηλαδή το στίγμα που διέθεταν και οι προηγούμενοι πρωταγωνιστές της σειράς. Ο επιβλητικός του όγκος συχνά καταλαμβάνει ολόκληρη την οθόνη, ενώ το ταπεραμέντο του θα σας θυμίσει με τα… πείσματα του, το κατοικίδιο σας.
Όταν εισέρχεται σε μια καινούργια αίθουσα, εποπτεύει τον χώρο και οσφραίνεται τα σημεία που του τραβούν την προσοχή. Μερικές φορές απλά περιμένει υπομονετικά τις δικές σας καθοδηγήσεις και άλλες απλά αρνείται να συνεργαστεί μέχρι να πάρει το δείπνο του. Πράγματι, η τεχνική νοημοσύνη με τα (πολύ) καλά της και τα (αρκετά συχνά) στραβά της, αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο της όλης εμπειρίας.
Αφήνοντας παραπέρα τον Trico, το Last Guardian ακροβατεί επιδέξια μεταξύ της ιδιοσυγκρασίας των προηγούμενων παραγωγών του στούντιο και εντέλει αποτελεί τον απόλυτο συνδυασμό τους. Οι μηχανισμοί του παιχνιδιού θυμίζουν αρκετά το ICO – πάλι έχουμε το νεαρό αγόρι που αναζητά διέξοδο από την απαγορευμένη, κρυφή πόλη στα ενδότερα ενός κοίλου βουνού. Από την άλλη αυτήν την φορά χειριζόμαστε, έστω και έμμεσα έναν κολοσσό… το gameplay διαμοιράζεται ανάμεσα στο platforming κομμάτι και στην επίλυση περιβαντολογικών γρίφων, όπου είτε καθοδηγείτε έμμεσα τον Trico, είτε ανοίγετε κάποιο πέρασμα για αυτόν. Σταδιακά και όσο ο δεσμός των πρωταγωνιστών ενισχύεται, ενσωματώνονται μερικές καινούργιες ιδέες όπως η δυνατότητα να υποδεικνύετε πορεία στον τετράποδο φίλο σας ή την στόχευση των κεραυνών που εξαπολύει από την ουρά του ο Trico. Στην πλειονότητα τον περιπτώσεων ο Trico ανταποκρίνεται στις περιστάσεις, βρίσκοντας την κατάλληλη διαδρομή για εσάς ή μπαίνοντας μπροστάρης στην μάχη (το αγόρι δεν έχει καθόλου επιθετικές δυνατότητες και αφήνει αναπόφευκτα το τέρας να τα βγάλει πέρα).
Αν και ο κόσμος εξακολουθεί να είναι αρκετά μεγάλος, η μετάβαση στις επιμέρους περιοχές και κατ’ επέκταση στο μεταγενέστερα κεφάλαια της πλοκή είναι εντελώς γραμμική, επομένως το συναίσθημα της απεραντοσύνης που άφηνε ο τεράστιος χάρτης του SOTC έχει πλέον χαθεί. H βαριά, επιβλητική ατμόσφαιρα και οι εκπληκτικές συνθέσεις της νεκρής φύσης βέβαια εξακολουθούν να υφίστανται. Σε αυτό βοηθά και η εξαιρετική μηχανή γραφικών που αν και παρωχημένη τεχνικά, παραμένει πιστή στο πνεύμα της σειράς. Οι διαχύσεις φωτός είναι πιο εντυπωσιακές από ποτέ, το draw distance «τίμιο» (ειδικά όσο οδεύετε προς τον επίλογο) και τα χρώματα βασίζονται πρώτιστα στους τόνους του πράσινου και του καφέ. Τα σποραδικά frame drops κυρίως στις μετακινήσεις του Trico αποτελούν σίγουρα ψεγάδι αλλά τουλάχιστον δεν επηρεάζουν το παιχνίδι όσο θα περίμενε κανείς. Κάποιοι κακοπροαίρετοι ίσως παραπονεθούν και για τα μέτρια textures που ανήκουν σε προηγούμενη γενιά – η καλλιτεχνική διάθεση όμως είναι τόσο καλαίσθητη και υψηλού επιπέδου, ο που η όποια γκρίνια είναι απλά άδικη.
Ο χειρισμός παραμένει αναχρονιστικός αλλά τουλάχιστον έχουν γίνει κάποια βήματα προς την σωστή κατεύθυνση. Το πλήκτρο γαντζώματος αποτελεί παρελθόν – πλέον αρκεί ένα άλμα για να πιαστείτε στο τρίχωμα του φιλικού κολοσσού και από κει να ξεκινήσετε την ανάβαση στο σώμα του. Από την άλλη η ρευστότητα της κάμερας και ο συχνός αποπροσανατολισμός της παραμένει, με την τοποθέτηση της σε εντελώς ακατάλληλα σημεία κυρίως σε στενούς χώρους ή όταν το αγόρι χάνεται στο πυκνό τρίχωμα του Trico. Τουλάχιστον το animation είναι φυσικότατο και η απόκριση άμεση.
Το Last Guardian στέκεται περίφημα μπροστά μας και προσφέρει ένα αξέχαστο ταξίδι, παρά τους αναχρονισμούς και τα προβλήματα τεχνικής φύσεως. Αρκεί να εστιάσετε στο βαθύτερο θέμα του παιχνιδιού: δηλαδή στην ανιδιοτελή φιλία των τόσο ετερόκλητων πρωταγωνιστών. Και που και που να κάνετε τις απαραίτητες στάσεις για να απολαύσετε την θέα, όπως δηλαδή συνιστά και ο Ueda…
Ανάπτυξη: Sony Interactive Entertainment Έκδοση: Sony Interactive Entertainment Διάθεση: Sony Hellas
http://www.gameslife.gr/last-guardian-review-59074
